Στις 22 Δεκέμβρη του 1991, αποφασίζεται η διάλυση της ΕΣΣΔ. Στις 25 Δεκέμβρη του 1991 ο αντεπαναστάτης Γκορμπατσόφ παραιτείται από πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης και το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου σταματά να ανεμίζει η Κόκκινη Σημαία με το Σφυροδρέπανο στο Κρεμλίνο.
Η αντεπαναστατική πορεία, είχε ξεκινήσει 35 χρόνια πριν την νίκη της αντεπανάστασης, το 1956 και το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπου επικράτησαν εχθρικές απόψεις για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, αυτές της ειρηνικής συνύπαρξης με τον καπιταλισμό, κλπ. Η επαναστατική θεωρία των Μαρξ – Ένγκελς – Λένιν απομακρύνθηκε, και υιοθετούνται δογματικές οπορτουνιστικές απόψεις. Το μόνο που τους εμπόδιζε τότε για να κάνουν πράξη αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της εργατικής τάξης, ήταν η προσήλωση αυτής στα ιδεώδη του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Με τον καιρό όμως οι αντεπαναστάτες καταφέρνουν να αποτραβήξουν τις εργατικές μάζες από την πολιτική ζωή και μεταμορφώνουν τα ΚΚ σε γραφειοκρατικά κόμματα εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους. Κάπως έτσι φτάνουμε στα γεγονότα του 1989, όπου με τις «ευχές» των ρώσων αντεπαναστατών ( Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν και λοιπών) γκρεμίζεται το τείχος του Βερολίνου και ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Γερμανία ανατρέπεται. Από εκεί και ύστερα ήταν θέμα χρόνου, παρά την πλειοψηφική αντίδραση των λαών της ΕΣΣΔ, και η ανατροπή του πρώτου εργατικού κράτους.
Οι υποστηρικτές της αστικής ιδεολογίας έτρεξαν αμέσως να προπαγανδίσουν το «τέλος της ιστορίας», το «τέλος των ιδεολογιών», το «τέλος της ταξικής πάλης», όπου εμφάνιζε τον καπιταλισμό ως το μοναδικό επικρατέστερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, όπου θα έφερνε στους λαούς ευημερία και ειρήνη. Επίσης οι αντικομμουνιστές αντεπαναστάτες στην Ρωσία ανταμείφθηκαν καλά από την αστική τάξη για τις υπηρεσίες τους υπέρ της. Ο αντικομμουνιστής αντεπαναστάτης Γιέλτσιν ως πρόεδρος της καπιταλιστικής Ρωσίας, βοήθησε πολύ στην καπιταλιστική παλινόρθωση της, ο αντικομμουνιστής αντεπαναστάτης Γκορμπατσόφ αφού δοκίμασε το ταλέντο του στην υποκριτική για λογαριασμό μεγάλης αμερικάνικης πολυεθνικής εταιρίας στον χώρο της εστίασης, μέχρι και σήμερα συνεχίζει να διακηρύσσει τις αντεπαναστατικές αντικομμουνιστικές σοσιαλδημοκρατικές ιδέες του, κλπ..
Δεν άργησε όμως η ίδια η ιστορία να τους διαψεύσει! Λίγους μήνες μετά την νίκη της αντεπανάστασης παγκοσμίως, τον Μάρτη του 1992 ξεσπά ο πόλεμος στην Βοσνία Ερζεγοβίνη και συνεχίζεται μέχρι το Δεκέμβριο του 1995, με επέμβαση και του ΝΑΤΟ. Το 1999 υλοποιείται το σχέδιο της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, διακαής πόθος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και άλλων συμμάχων τους, από το 1991, και γενικότερα μέχρι και σήμερα, υπάρχει ένα πολεμικό κλίμα ( με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, την Β. Κορέα, εμφανίζονται διάφορες εξτρεμιστικές ομάδες με φασιστικά θρησκευτικά χαρακτηριστικά και απόψεις (χρηματοδοτούμενες από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές ), κλπ) που δεν επιτρέπει στους λαούς να μιλούν για ειρήνη. Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις ( ενώσεις των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κρατών που δημιουργούνται νομοτελειακά με σκοπό την ευκολότερη διακίνηση πολυεθνικών κεφαλαίων και εκμετάλλευση πόρων, συντήρηση και ενδυνάμωση της αστικής ιδεολογίας και φρενάρισμα της όποιας επαναστατικής άποψης) συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους λαούς με αντιλαϊκές – αντεργατικές κατευθύνσεις, και γενικότερα ισχύουν στο ακέραιο όλες οι καπιταλιστικές νομοτέλειες, όπως αυτή των καπιταλιστικών κρίσεων υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα μιας τέτοιας κρίσης, είναι αυτό της κατάρρευσης μεγάλου πολυεθνικού τραπεζικού επενδυτικού μονοπωλίου, της Lehman Brothers, στην Αμερική το 2008, που επέφερε ένα παγκόσμιο οικονομικό «ντόμινο», και μέχρι και σήμερα, δέκα χρόνια μετά το κεφαλαίο στην προσπάθεια του να «ανακάμψει» έχει λεηλατήσει κάθε εργατικό δικαίωμα του παρελθόντος.
Πως γίνεται λοιπόν να λέμε για το «τέλος» μιας ιδεολογίας που μιλά υπέρ των συμφερόντων της πλειοψηφούσας εργατικής τάξης σε περιόδους όπου αυτή συνεχίζει να υποφέρει κάτω από το ζυγό των λίγων καπιταλιστών; Πως γίνεται να λέμε πως η ταξική πάλη έχει «πεθάνει» όταν οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται, όταν ο παραγόμενος πλούτος συσσωρεύεται όλο και σε λιγότερα χέρια κάποιων καπιταλιστών; Η ιδεολογία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν ζει λοιπόν. Μπορεί να έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί υποστηρικτών της μετά την νίκη της αντεπανάστασης, όμως ζει και συνεχίζει να παραμένει για τις εργατικές μάζες επίκαιρη.
Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την νίκη της μεγάλης Σοσιαλιστικής Εργατικής Επανάστασης στην Ρωσία το 1917. Ένα γεγονός που όντως άλλαξε τον κόσμο, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μεγάλες και πρωτοπόρες. Εκτός των άλλων έδωσε μια ηχηρή απάντηση στους αντεπαναστάτες «νεκροθάφτες» της Παρισινής Κομμούνας, όπου διακήρυσσαν από το 1871 το «θάψιμο του προλεταριάτου», και την δική τους επικράτηση. Οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο τίμησαν τους αγώνες του ρωσικού προλεταριάτου και ρώσων κομμουνιστών δίνοντας υπόσχεση συνέχισης των ταξικών αγώνων μέχρι την τελική νίκη, κρατώντας πάντα ψηλά τις κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο και διακηρύσσοντας τα λόγια του Μαρξ και του Ένγκελς από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»:
«Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»
Κόμπα
